Coś się kończy, żeby coś nowego mogło się zacząć.

Zwlekałam z tym postem dłuższy czas, bo po prostu miałam mega nadzieję, że nie będę musiała go pisać, albo będzie on miał całkiem inny wydźwięk. Na pewno zauważyłyście zmiany na blogu (Karinka! <3), na fanpage, kto ma mojego prywatnego facebook'a to nawet tam zauważył zmiany, nowe zdjęcie profilowe, zdjęcie w tle. Aż się śmieje sama z siebie, bo doskonale wiem, jak to brzmi, ale u mnie to jest coś, jak u części kobiet zmiana fryzury spowodowana zmianami w życiu. Co prawda u fryzjera też byłam, ale bardziej z konieczności i z chęci posiadania przede wszystkim zdrowych, ładnych włosów. 

Zmiany, ogromne, bolesne, niespodziewane, wstrząsające, smutne, przykre zmiany, które nastąpiły jakieś 2-3 tygodnie temu. Rozstanie, zakończenie ponad dwuletniego związku, który jak każdy miał wzloty i upadki, ale przede wszystkim był udany. Nie pytajcie co się stało, bo nie wiem.. Odległość, niedogadywanie się, mało czasu spędzonego razem, zazdrość zwyciężyły z tym uczuciem i nas rozłączyło...

Mimo iż były momenty, że sama borykałam się z wątpliwościami, czasem myślałam, że to się może wydarzyć, ale bardziej przeważało u mnie myślenie, że warto bo to jednak jest coś mega wyjątkowego i wspaniałego, co mnie spotkało w życiu. Nie wierzyłam w to, nie mogłam się pogodzić z tym, że jestem sama, a najbardziej boli to, że muszę się hamować w okazywaniu uczuć i nie mogę powiedzieć wprost komuś, że jest dla mnie bardzo ważny. Nie mogę, bo wiem, że to nic nie da. Szczerze powiem, że ostatnie dwa lata, mimo tej odległości, były najcudowniejsze jakie dotąd przeżyłam. Wspólne weekendy, noce, imprezy, spacery, lekkie kłótnie ('bo to urocze, kiedy się złościsz'^^), wszystko razem sprawiało, że warto się męczyć i czekać. Ale stało się inaczej...

Mimo, że boli, kiedy o tym myślę. Pisząc notkę powstrzymuję się przed wybuchem płaczu, przed krzykiem, przed przekleństwami, bo wiem, że to bezsensu i nie warto się poddawać akurat tym negatywnym emocjom. Bo wiecie, co?...

Bardzo dobrze się stało.! Odżyłam, czuję się szczęśliwa, cieszę się, że przeżyłam coś wspaniałego, słyszę od ludzi, że promienieję, potrafię sobie z tym radzić w taki sposób, że nie olewam swoich własnych obowiązków (wiecie, że na uczelni dostaję ostatnio nawet 4 ;D?), że się uśmiecham i że rano chce mi się wstawać. Wiele też zrozumiałam, nauczyłam się, doceniłam i zrozumiałam swoje błędy, których już na pewno nie popełnię. Odkryłam, że jestem naprawdę silna i że mój optymizm oraz podejście do życia jeszcze nie raz wyciągnie mnie z takich sytuacji.

Wiem, że nic się nie dzieje bez przyczyny. Wiem, że wszystko co mi się przytrafia jest po coś, żebym się czegoś nauczyła, żebym wyciągnęła wnioski, a wszystko to prowadzi do tego, żebym ostatecznie była w pełni szczęśliwa. I wiem, że będę. W tej chwili zaczyna się dla mnie nowe życie. Nie wiem, co będzie za tydzień, za miesiąc za pół roku. Staram się nie nastawiać, że wrócimy do siebie albo że nie wrócimy, albo że już nigdy nikogo nie znajdę, albo że teraz będę bawić się facetami. Nie. Jeśli to była prawdziwa miłość, miłość mojego życia to będzie nią dalej, ale będzie inna, lepsza, na wyższym levelu - będzie idealna. Nie wrócimy do siebie, a zaczniemy od nowa, od samego początku. Jeśli to nie było to, to cóż... dobrze się stało. Ale.. jeśli mam być szczera to mam nadzieję i głęboko wierzę w to, że pierwsza opcja się urzeczywistni i że odnajdziemy się na nowo i będziemy razem szczęśliwi, bo tak się kocha ponoć tylko raz.

Za tydzień spełni się jedno moje marzenie, o którym marzyłam już od dawna. I śmiesznie, że właśnie teraz się wzięłam za to. Ale to będzie idealne dla mnie przypieczętowanie nowego rozdziału w życiu, który mam nadzieję, że będzie przebiegał po mojej myśli. ;) Dziękuję wszystkim, którzy są ze mną teraz, cudownym blogerkom, które umilają mi soboty i są dla mnie naładowaniem baterii, osobom, które wysłuchują mojego gadania na ten temat, które są szczere i które chcą dla mnie jak najlepiej. Sama bym tego na pewno nie udźwignęła.

BUZIACZKI I LOOOOVE ;)

Dziękuję za przebrnięcie przez tą notkę i za to, że mogłam chociaż trochę uczuć i emocji z siebie wyrzucić.  Nie było łatwo, ale czuję się lżej na duszy ;). Takie moje katharsis, zawsze działające ;). 

Jest jedna esencja stworzenia - miłość.

To siła, która nas ponownie zjednoczy, a także scala doświadczenia

rozproszone w wielu żywotach ludzkich na całym świecie.