Pierwsza rozmowa kwalifikacyjna

Witajcie ! W ostatnim czasie mało mnie tutaj, ale to dlatego, że jak zawsze w moim życiu musi się coś dziać. Oczywiście same pozytywne rzeczy, więc jak najbardziej jestem zadowolona, nooo.. może poza lekkim niedomaganiem organizmu, ale ogólnie to jest bardzo dobrze :). Uczelnia, zajęcia, prace domowe, tłumaczenia, zadania itp. mimo wszystko lubię to :) W ostatnim czasie mój TŻ dostał też pracę w Lublinie i się przeprowadza i tak, będzie sweetaśnie. <3 Pozostając w temacie pracy chciałabym Wam opisać moją pierwszą rozmowę kwalifikacyjną, która miała bardzo ciekawy przebieg i finał ;). Ale zacznijmy od kilku prostych rad, niby banalnych, ale mimo wszystko bardzo ważnych:

• Nie ma co się stresować. Tak wiem łatwo powiedzieć trudniej zrobić, w dodatku mówi to osoba, która panikuje i stresuje się każdą najmniejszą głupotą. Ja podeszłam do tej rozmowy bardziej z ciekawości i z tego faktu, że nigdy jeszcze nie byłam na takiej rozmowie. Jakoś od samego początku wiedziałam, że nic z tego nie wyjdzie, ale chciałam spróbować i się sprawdzić, pokonać jakiś swój pierwszy lęk. Opłaciło się, bo pani, z którą rozmawiałam była genialna, a ja byłam wyluzowana i mogłyśmy normalnie sobie porozmawiać ;).

• Odpowiedni strój. Mimo iż nie jestem zwolenniczką totalnej elegancji i ubrań zarezerwowanych tylko na rozmowę kwalifikacyjną, bo to poważna sprawa i w ogóle trzeba jakoś wyglądać, krawaty, garsonki, suknie do kostek, to jakoś lubię wyglądać inaczej niż zwykle, bo pozwala mi to wczuć się w sytuację. Miałam spory problem z tym, ponieważ jeśli już coś się dzieje to zakładam po prostu spódnicę, ale jak sobie pomyślałam, że moje są odrobinę za krótkie (a mama stwierdziła, że przed kolanko to najkrótsza opcja!) to zwątpiłam i założyłam po prostu czarne legginsy. Do tego jakaś jasna koszulka i żakiet, który trochę mi utrudniał życie xD. A i polecam przygotować sobie dokładnie wszystko już dzień wcześniej.

• Wyśpij się! I nie popełniaj mojego błędu, czyli nie oglądaj Harrego Pottera do 2 w nocy haha. Dla mnie późne chodzenie spać jest czymś zupełnie normalnym, ponieważ rzadko kiedy kładę się przed 1, więc pomyślałam, że na lajcie, w końcu co to za różnica. I ostatecznie skończyło się to tak, że rano byłam na tyle nieprzytomna, że pomyliłam godziny. Na szczęście w druga stronę, więc gdyby nie fakt, że się w porę ogarnęłam to na miejscu mogłabym być już przed 10, a rozmowę miałam na 11 ;D.

• Bądź odrobinę wcześniej. Ja się cieszę, że wysiadłam z MPK'a aż 40 minut przed czasem (wiem, wiem jestem zbyt punktualna xD). Aczkolwiek było to pomocne, ponieważ wysiadłam na jakimś zadupiu i nie miałam pojęcia, gdzie iść, jak i w ogóle. Bo w końcu patrzyłam na Google Maps to na pewno się nie zgubię i trafię. Inna sprawa to to, że może akurat osoba przed Tobą wyjdzie wcześniej i załapiesz się wcześniej na tę rozmowę. Zawsze to odrobinę mniej minut dodatkowego stresu, a skończenie wcześniej też ma swoje plusy.

• Przemyśl swoje odpowiedzi na niektóre pytania. Fakt, faktem wiedziałam o tym. I dzień przed szukałam nawet w internecie przykładowych pytań związanych z rozmową kwalifikacyjną i w sumie stwierdziłam, że to banalne, więc daje sobie spokój. Ale kiedy przyszło, co do czego i usłyszałam pierwsze pytanie, które brzmiało: "Powiedz coś o sobie" - zamarłam i nie miałam bladego pojęcia co mówić. Niby coś, co już przerabiałam nie raz, bo często się przedstawiamy i po krótce opowiadamy o sobie, a tu taki klops xD.

• Bądź doinformowany i miej dokładnie uzupełnione CV. Logiczne prawda? Aczkolwiek ja jakoś byłam przekonana, że wszystko wiem, że wszystko mam, a wieczór przed jak popatrzyłam w swoje CV stwierdziłam, że nie mam wpisanej specjalizacji i tak coś przeczułam, że to może być kłopotliwe.

Wiem podstawowe rzeczy, ale ja jestem na tyle udana, że nawet ich nie dopilnowałam do końca, haha. Już pomijając fakt, że oglądałam Harrego Pottera (btw. to jest taaak genialne, że szok), że poszłam spać dużo za późno, wiedząc, że coś ważnego mnie czeka, ale mi nie przegadasz. Wszystko sobie przygotowałam: ubrania, CV, biżuterię, torba, buty, wszystko było na picuś glancuś. Rano dzwoni do mnie TŻ z pytaniem dlaczego jeszcze śpię. No to ja zerwałam się na równe nogi, zaczęłam panikować i chodzić po ścianach, że przecież ja już powinnam wychodzić i tak jak już miałam się ubierać zauważyłam, że mam jeszcze spokojną godzinę do pierwszego budzika (bo ustawiam zawsze około 5). No to poszłam spać ;D. Jak już wyszłam z akademika w stronę MPK zauważyłam, że mam źle założone skarpetki, jako że miałam botki i legginsy to no niestety biały wzorek na lewej stronie trochę rzucał się w oczy tym bardziej, że był tylko na jednej nodze, haha. To, że dojechałam tam wcześniej to już wspominałam. Drogę pokazał mi przemiły pan i gdyby nie on to bym się trochę bardzo zakręciła i nie ogarnęła. Przy okazji wysiadłam w Lublinie gdzieś przy zakładach tytoniowych i w tamtej okolicy tak cudownie pachnie, że nie macie pojęcia ;D. Jak ja nie lubię miejsc, w których naprawdę nie ma nawet chodników! Aczkolwiek to bym mogła jeszcze jako tako przeboleć gdyby nie fakt, że gdzieś w trawie nie weszłam w... coś co teoretycznie ma przynosić szczęście haha. Dobra, jak już trafiłam na miejsce usiadłam sobie na przystanku, wygrzewałam się w słońcu i czekałam aż dookoła zrobi się pusto żeby mogła ogarnąć swoje skarpetki haha. Tak, czasem jestem głupia ;D.  Na rozmowę udało mi się wejść jakieś 15 minut przed czasem, więc w sumie w porządku. Początek mnie trochę odstresował, bo przemiłe Pani (naprawdę jeśli już bym gdzieś pracowała to chcę z tak fajnymi osobami :D) popytały mnie trochę o siostrę i tam coś tam. Na rozmowie, jak już się trochę ogarnęłam i zaczęłam dukać o sobie, wspomniałam o tym, że jestem na specjalizacji translatorskiej i stało się. Firma niestety nie poszukuje tłumaczy tylko lektorów ;D. Żeby nie było to nie wysyłałam CV, bo zobaczyłam jakieś ogłoszenie dotyczące lektorów, tylko kiedyś już tam byłam i w rozmowie jakoś zostałam o to poproszona. Na szczęście pani była na tyle uprzejma, że porozmawiałyśmy sobie trochę o tłumaczeniach i pod takim kątem, więc nie było, że weszłam i wyszłam, ale można powiedzieć, że połowę prawdziwej rozmowy kwalifikacyjnej przeszłam i mam to już za sobą i jest fajnie :D. I oczywiście, jest szansa że zadzwonią w kwestii tłumaczeń :D

Ja jak zawsze muszę mieć jakieś przygody, bez tego ani rusz! Ale nie narzekam. Chociaż pracy nie dostałam to wiem mniej więcej jak to jest, jak to wygląda i nie ma się co bać ;). W końcu uświadomiłam sobie, że mi osobiście stres nie pomaga, a psuje wszystko. A i tak i tak muszę przez niektóre rzeczy przejść, jak właśnie np. rozmowa, czy egzamin ustny. Więc opłaciło się. ;)