Typowa BecomingBeautiful

Ostatnio mam coraz więcej pomysłów na notki pomiędzy recenzjami, takie, w których mogę sobie pogadać, poględzić i pojęczeć na jakiś temat. Mam nadzieję, że lubicie tego typu posty, bo może być ich w przyszłości dużo więcej, niż wcześniej, znowu wróciła mi jakaś żywa chęć do pisania, do siedzenia na blogach w każdej wolnej chwili. TAK! Między innymi dlatego, że coś moja kreatywność wzrosła do rzeczy mniej ważnych (bo w końcu studia same się zdadzą, a praca sama napisze) i dlatego tak.

Dzisiejsza notka pod tytułem Typowa BecomingBeautiful, typowa ja. Jestem świadoma tego, że mam wiele swoich dziwactw, których czasem nie cierpię, a czasem pozostaje mi się już tych z nich śmiać. Dzisiaj chciałabym się podzielić z Wami pewnymi ciekawostkami z mojego życia ;). Jak zawsze jestem na tyle leniem, że posłużyłam się moimi najbliższymi pytając o typowe cechy, czy moje zachowania :D. Ale no kto, jak nie oni znają mnie najlepiej?

To jest chyba jedna z najdziwniejszych cech, jaka za mną chodzi od kiedy poszłam do pierwszej klasy szkoły podstawowej. Nie znam nikogo kto miałby tak samo, a najgorsze jest to, że ciągnie się to za mną dalej, od pierwszej klasy podstawówki! Szkolny, nie dlatego, że jestem jakoś super hiper ekstra ogarnięta (może po części), ale zawsze zwracałam ogromną uwagę na jakiś 'porządek' w zeszytach, książkach itd. Od dziecka mam ustaloną kolejność kolorów, od najciemniejszego do najjaśniejszego (czarny - żółty). Nigdy w moim całym życiu nie zmieniłam tej kolejności i zawsze używam kolorów po kolei. Albo na zmianę utrzymując tę kolejność, albo zaczynam od 'pierwszego' i używam go dopóki go nie skończę. Kolejności używałam między innymi do podkreślania tematów w szkole. Pamiętam, jak kiedyś koleżance się nudziło i zaczęła podkreślać mi tematy w zeszycie oczywiście nie znając tej kolejności.. szczerze myślałam, że się zapłaczę i chciałam już przepisywać zeszyt xD. Tak samo mam ze zwykłymi długopisami. Nie mogę zrozumieć jak ludzie mogą używać 3-4 niebieskich długopisów w tym samym czasie. Używam jednego dopóki się nie wypiszę i wtedy sięgam po następny (oczywiście wybór zawsze jest dla mnie trudny i trochę mi z tym schodzi xD). Ostatnia rzecz związana ze szkołą to zeszyty i książki. Na półce, w plecaku, w torbie, czy w segregatorze zawsze miałam poukładane zeszyty i książki dokładnie tak, jak miałam lekcje w planie zajęć. I dalej mam tak, że jak się uczę to lecę po kolei, nie zaczynam od najtrudniejszego przedmiotu, czy coś, tylko od tego, który mam najpierw z samego rana xD.

Będąc dalej w temacie szkolnym Nauka, a bardziej jej brak. Tak, mnie też to dziwi, że pomimo wcześniejszej informacji na temat mojego porządku w notatkach, nie potrafię zorganizować sobie czasu na naukę. Zawsze będę podziwiać osoby, które uczą się z dwutygodniowym wyprzedzeniem ;o. Ja jak zacznę rano w dzień przed kolokwium to już jest dla mnie sukces (no ok wiem, mam się czym chwalić). Choćbym spędzała najnudniejszy i najdłuższy weekend w Lublinie ever, i tak zacznę się uczyć w niedzielę około godziny 20. I to jest bezsensu, bo wtedy zazwyczaj kończy się to u mnie siedzeniem do 3-4 w nocy, wstawaniem o 7 rano, nieogarnianiem życia, ale oczywiście następnego dnia historia zatacza krąg i jest tak samo. Czasem mam nawet tak, że robię jakieś zadanie i nagle przechodzi mi przez głowę myśl, że skoro mam nieobecności do wykorzystania i mogę to, czemu nie? Ale oczywiście, żeby uspokoić chociaż trochę sumienie siedzę nad tym dalej, i to nie tak, że kończę o normalnej godzinie, ale w dalszym ciągu siedzę do tej 3 w nocy robiąc zadanie na przedmiot, na który i tak nie idę. Mądre, co nie? xD Nie raz już sobie mówiłam, że będę się uczyć systematycznie, nie raz sobie dawałam postanowienia, zazwyczaj na samym początku mam taki zapał, że okej wracam i robię, ale po tygodniu już wszystko mija i komp, fejs, blog <3.

Moje emotikony, czyli chyba największe utrapienie, zmora i wszystko inne, co złe. Nie potrafię pisać bez używania emotek. Daję je prawie zawsze, w zależności od sytuacji, od tematu, ale są. Kiedy ktoś ich nie używa od raz odnoszę wrażenie, że ta osoba jest na mnie zła, albo zrobiłam coś nie tak i najlepszym rozwiązaniem byłoby schowanie się. Oczywiście to idzie też w drugą stronę. Kiedy ja nie używam emotikonek w rozmowie, to wiedzcie, że coś się dzieje. Albo jestem śmiertelnie wkurzona, albo umieram i nie mam siły wcisnąć czegokolwiek na klawiaturze. Na blogu staram się ich unikać, bo wiadomo, że lepiej się czyta bez tych dodatków (aczkolwiek wiadomo, że średnio mi to wychodzi), ale jak kiedyś czytałam swojego starego bloga to tam chyba 60% informacji były zapisane za pomocą emotek. Miałam też swojego czasu śmieszną historię, za którą oczywiście dostałam burę od mamy, że jestem totalnym debilem haha. Gdzieś w okolicach końca podstawówki mieliśmy napisać nieformalny list do kolegi/koleżanki, no to oczywiście ja, jako 100%owy neokid, dziecko internetu 'nasrałam' w tym liście przeróżne emotki, od xD po jakieś kombinacje typu d(^_^)b (haha, dalej pamiętam!). Wyobraźcie sobie, że jak siostra mi to sprawdzała i mnie wyśmiała, ja się nawet oburzyłam, że w końcu mamy XXI wiek i tak się teraz wszędzie pisze!

Kuchnia, mimo iż teraz powoli się wprawiam i zaprzyjaźniam się z tymi wszystkimi przepisami, jak i narzędziami, to dosyć długo kuchnia była dla mnie jedynie miejscem, gdzie jest lodówka, gdzie mogę sobie zrobić kanapki. I myślę, że ta opinia, że w kuchni nadaje się jedynie do zagotowania wody na herbatę będzie za mną krążyć i krążyć już do końca. Na co dowodem jest odpowiedź mojej najlepszej przyjaciółki na zapytanie o jakieś typowe moje cechy. I nieważne, że potrafię ugotować coś całkiem dobrego, że ostatnio zrobiłam pyszną tarte malinową, nieważne jakbym się starała i tak pozostanę lamą w kuchni. Aczkolwiek patrząc na mnie wstecz, ja ogólnie byłam dzieckiem zawsze odciętym od tego wszystkiego, od sprzątania, gotowania, zmywania, prania, od tych wszystkich najbardziej podstawowych czynności. Zawsze słyszałam od mamy, że pomogę, jak wyjdę i tak już zostało. W dalszym ciągu jak robię sama pranie to nie jestem pewna, czy wszystko dobrze ustawiłam, tak samo w kwestii zmywarki. Zmywarka swoja drogą, ale ja kiedyś (dosyć niedawno haha) nie ogarniałam ręcznego mycia naczyń (tak wiem, nie nadawałam się na żonę xD). Kiedyś jak przyjaciółka zmywała przy mnie naczynia, uwinęła się w 10 minut i ja z niedowierzaniem zapytałam 'I to już ;oo?'. Chyba sobie robię dobra antyreklamę, ale teraz już nawet lubię zmywać, sprzątać i siedzieć w kuchni, serio! ;D

I to jest najciekawszy podpunkt ze wszystkich, bo dostałam dwie odmienne wiadomości. Jedna to taka, że jak kogoś nie lubię to robię wszystko, żeby to było zauważalne, a druga to, że nawet jak kogoś nie trawię to i tak pomogę jeśli trzeba. I to jest 100%owa prawda, jaką wiem, jakiej jestem świadoma od dawna. Jestem osobą strasznie wredną, mega pamiętliwą i czasami mam ochotę coś zrobić niektórym ludziom. Zdarza się, że się z tym nie kryję, robię głupie, chamskie rzeczy tym, którzy mi podpadli, potrafię powiedzieć komuś wprost, że mnie wkurza i lepiej, żeby zszedł mi z drogi, jestem też szczera i staram się nie ukrywać tego, że coś mi się nie podoba. Ale z drugiej strony, całkiem odmiennej i jakże odległej od tej pierwszej, jeśli coś trzeba pomogę. Choćbym mówiła wcześniej straszne rzeczy, choćbym i tak miała ochotę zabić tę osobę w trakcie pomocy, to i tak pomagam. Daję notatki, trzymam włosy, odpowiem, kiedy ktoś się mnie o coś pyta. Nie wiem skąd to się bierze, czy z tego, że mogę być dwulicowa, czy jestem mega empatyczna, czy z tego, że wierzę, że każdy zasługuje na drugą szansę i nawet jeśli ktoś nie jest w porządku to ja będę okej, wiecie karma zawsze do nas wróci, negatywna i pozytywna, a ja wolę zdecydowanie tą drugą. Serio nie wiem, potrafię wybaczać każdemu, nieważne jakby mnie coś zabolało ja i tak wybaczę, postaram się jakoś zrozumieć, zastanawiam się, co ja bym zrobiła na jego/jej miejscu, ale mimo wszystko nie zapominam ;).


A teraz poprawcie mi humor i powiedzcie, że nie jestem aż tak dziwna, jak to wygląda, i że chociaż jedną z tych powyższych cech ktoś z Was też posiada, haha. Tych dziwnych moich cech jest dużo, dużo więcej, więc jeśli post się spodobał piszcie, a zrobię drugą część z kolejnymi ciekawostkami. Nie wiem czego strasznie mi się skojarzyło z tą notką, haha: