Miłość, Odległość, Tęsnkota

Myślałam, że będzie całkiem inaczej. Spodziewałam się, że wybuchnę na początku, bo w końcu szok, nowa sytuacja, smutno, płaczliwie i nie wyobrażam sobie przyszłości, a w końcu się przyzwyczaję z tą myślą... Jest na odwrót. Każdego dnia jest coraz gorzej, coraz bardziej pusto i coraz częściej czegoś brakuje. 

Tak. Dziś nie będzie ani szczęśliwie ani radośnie...

Wyjechał już dwa miesiące temu.. Matko dwa miesiące bez takiego rzeczywistego kontaktu, bez czułości. A mówi się, że ważniejsze są czyny niż słowa, a mi teraz nic innego nie zostało poza słowami. Ciężko jest. Nie możesz zadzwonić kiedy Ci się żywnie podoba, nie możesz wrócić do domu na jeden dzień, żeby tylko spędzić ze sobą parę godzin. Nie możesz zapłakać komuś rękawa albo powkurzać się, że bałagan. Tak naprawdę poza czekaniem nie możesz nic. No.. w sumie to w końcu jest możliwość oglądania filmów w całości haha, ale wiadomo. Gdybyśmy się trzymali pierwszej wersji to cieszyłabym się, że jest bliżej niż dalej, ale plan B jest lepszy dla nas wszystkich, a na realizację trzeba czekać. Ponad 2 miesiące i wtedy, zaraz po egzaminach lecimy do Anglii, do Ukochanego i tak, będę najszczęśliwsza.

Nie jest tak, że chodzę smutna non stop i nic mi nie sprawia radości (czasem ból dupy się zdarza), bo nie znam nikogo, kto potrafi całkowicie uzależnić swoje szczęście od drugiego człowieka. Ale fajnie by było móc się podzielić radością i smutkami z osobą, która zna i rozumie Cię najlepiej. Zresztą nie moja wina, że on daje mi najwięcej szczęścia, mimo wszystko. Lubię spędzać z nim czas i robić dosłownie w s z y s t k o. Nawet gotowanie, czy sprzątanie nie jest takie straszne. Trochę przerażające, że jedna osoba jest w stanie odwrócić mój świat do góry nogami, zmienić lub mieć mniejszy czy większy wpływ na moje (złe) przyzwyczajenia i nastawienie do niektórych spraw. Bo prawda jest taka, że nigdy bym nie powiedziała, że gotowanie dla kogoś przyniesie mi frajdę albo że wezmę się za najdokładniejsze sprzątanie w środku nocy, bo się dowiedziałam, że przyjeżdża. Ale właśnie o to w tym chodzi ;).

Po 4 latach, po tym wszystkim co nas spotkało doceniłam ten związek jeszcze bardziej. Utwierdziłam się w przekonaniu, że naprawdę chcę spędzić dokładnie z tym gościem resztę życia i dzielić z nim każdy swój dzień. Bo on akceptuje moje wady, nie patrzy na kompleksy, rozumie moją głupawkę i uwielbia mnie taką jaką jestem... A ja doceniam tych, przy których mogę być sobą. A pomimo tej odległości jest zaskakująco dobrze, bez większych kłótni. Cieszę się, że znalazłam kogoś takiego i niech zabrzmi to jakkolwiek sobie chce, ale życzę nam jak najlepiej :).

*Bo każdy czasem ma chwile słabości, a ja muszę się wygadać. Dobrze, że mam dużo zajęć i obowiązków, bo byłoby jeszcze gorzej ^^.