Co jest ważniejsze? miłość kontra przyjaźń

Post tego typu chodzi mi po głowie już od jakiegoś czasu, kiedyś przeczytałam inny wpis jednej dziewczyny, która stwierdziła, że miłość, według niej, jest zdecydowanie ważniejsza niż przyjaźń i wtedy zachciało mi się przedstawić swój własny punkt widzenia, a korzystając z faktu, że jutro jest Dzień Przyjaciela, to chyba jest idealny moment. 

Na początku chciałabym zaznaczyć, że jestem w bardzo udanym związku i mam to szczęście, że posiadam prawdziwych przyjaciół, nawet paru co już w ogóle sprawia, że czuję się jakbym wygrała w totka. Mam komu się wygadać, do kogo zwrócić się z problemem, pogadać o 'dupie i zupie' czy wyjść na piwo, do kina, na spacer, na siłownię, czy po prostu posiedzieć. Nie jestem osobą, która potrzebuje ciągłego kontaktu z ludźmi, na których mi zależy. Poza tym, nie mam też niestety czasu na ciągłe spotkania czy rozmowy, bo tak wygląda życie. Prawda jest taka, że nie rozmawiam z osobami, na których mi zależy codziennie, a raz na jakiś czas kiedy jest jakaś ważna sprawa albo po prostu chce pogadać (też się zdarza). Wiadomo, że każdy ma swoje życie, obowiązki i czasem jest tak, że nie ma się na nic czasu, ale po prostu jesteśmy w stanie to zrozumieć. Nie zmienia to faktu, że jak tylko mam okazję to lecę na spotkanie i czuję się wtedy jakbym rozmawiała z tą osobą i tak codziennie. I właśnie to jest piękne!

Jeśli chodzi o mnie, to nie ma nic ważniejszego od przyjaźni. Jeśli jest taka potrzeba: wyjdę z randki, pojadę do przyjaciółki będąc na romantycznym wyjeździe na końcu świata i nieważne co robię, rzucę wszystko żeby tylko móc pomóc i poświęcić komuś swój czas. Nie oznacza to też, że nie dbam o narzeczonego, czy olewam go, kiedy z kolei on ma problem. Jest dokładnie tak samo, bo moja miłość jest oparta w większej mierze na przyjaźni i to sprawia, że ten związek mimo wszystko jest udany. Nie wyobrażam sobie żadnego związku bez przyjaźni między zakochanymi, bez zaufania, bez możliwości powiedzenia sobie o wszystkim, po prostu nie.

Mówi się, że 'miłość łączy serca, a przyjaźń umysły'. Pomyślcie sobie, co się dzieje kiedy para się przyjaźni, mamy cudowne combo połączenia serc i umysłów na raz i właśnie o to chodzi. 

Okej, wiem. Jestem świadoma tego, że to właśnie z facetem założę rodzinę, że z facetem będę spędzać kiedyś w przyszłości praktycznie każdą chwilę swojego życia, ale wyobraźcie sobie taką sytuację, kiedy swoje ludzi, którzy są ze sobą, się nie przyjaźnią. Nie życzę tego nikomu, ale zdarza się, że miłość przechodzi w przyzwyczajenie, co bez przyjaźni, zrozumienia i akceptowania się, jest uciążliwe i kończy się albo nudą i rutyną, albo ciągłymi kłótniami i w końcu rozstaniem. Poza tym, osobiście problemu z moimi przyjaciółmi nie mam, wiadomo zdarzają się upadki, ale jest ich tak niewiele i są to zazwyczaj takie pierdoły, że nie czuję potrzeby przeżywania tego i wygadywania się komukolwiek. W związku jest różnie, zawsze znajdzie się coś na co się narzekać, coś co przeszkadza i wtedy leci się do przyjaciółki na wino, nie ma innej opcji. Zresztą jestem przekonana, że jest większe prawdopodobieństwo, że zrani Cię facet niż przyjaciółka. A jeżeli przyjaźń jest prawdziwa, szczera i ta na 'całe życie' to naprawdę będzie trwać całe życie choćby nie wiem co się działo, a z kolei miłości 'na całe życie' bywa sporo nawet u jednej osoby.

Tak samo jest z rodziną. Więzy krwi i jakieś tam biologiczne czynności to jedno, ale to nie wystarcza, żeby dana rodzina była udana (co jest widoczne nawet w przypadku adopcji). Bo to, że się jest rodziną nie oznacza, że trzeba się kochać i kocha się, bo tak, bo tak wypada, bo ktoś tak powiedział, że tak jest... to tak nie działa. W moim przypadku bywało różnie, miewałam momenty buntu, jakiegoś chorego obrażania się itd, na szczęście z tego wyrosłam i uwielbiam moich rodziców, moją siostrę i zresztą całą dalszą rodzinę właśnie dlatego, że zaczęłam pracować nad przyjacielskimi relacjami z moja rodziną, nie koniecznie skupiałam się na miłości. Nie trzeba się kochać w rodzinie, żeby się dobrze żyło, trzeba się lubić i akceptować, a stąd bliżej jest do przyjaźni ;).

Może to dziwnie zabrzmi, ale według mnie przyjaźń jest podstawą każdych dobrych relacji z bliskimi, z przyjaciółmi to wiadomo, ale właśnie też z rodziną i swoją drugą połówką. Bo nawet kiedy z moim obecnym narzeczonym mieliśmy dosyć długą przerwę od związku, to i tak rozmawialiśmy ze sobą czy sobie pomagaliśmy i właśnie dzięki przyjaźni jaka między nami istniała nie przeszliśmy ze związku do nienawiści a do normalnych stosunku, które i  w powrocie do siebie nam pomogły ;). I nawet jeśli pewnego dnia wyjadę na koniec za swoja miłością wiem, że będę miała do kogo wracać, do moich najcudowniejszych przyjaciół na świecie.

I dlatego skoro jest Dzień Przyjaciela to chciałabym podziękować wszystkim moim cudownym ludziom za wszystko, za wsparcie, za zrozumienie, za wspólnie spędzony czas i po prostu za to, że Was mam <3. I nie tylko mówię o bliskich mi osobach, ale też o znajomych, o blogerkach, które znam i co jakiś czas się spotykamy, o każdym, bo każdy wnosi coś cudownego do mojego życia, takżę DZIĘKUJĘ <3.