Kenia | Story Time, jak wyglądało kupowanie pamiątek?

Dzień dobry! Dzisiaj wracamy do tematu Kenii! Co prawda nie wiem, czy powinnam Was denerwować tematem wakacji, w momencie kiedy jesteśmy dalej uziemieni w domu, ale! Z drugiej strony, trochę wakacji, ciepełka i takich fajnych klimatów nikomu nie zaszkodzi! Dzisiaj będzie o jednej sytuacji, która przytrafiła nam się w Kenii kupując pamiątki. Może się wydawać, że hoho, co niby się działo, ale ja Wam zaraz powiem! Myślę, że każdy kto kiedykolwiek by się udał w tamto miejsce powinien być przygotowany na coś takiego. Bo mnie ta sytuacja przerażała, poważnie.

Przed wyjazdem, dużo czytaliśmy i zgodzę się z tym, że biały człowiek jest tam uznawany za bogatego. Targować się trzeba, bo inaczej zapłacicie kwotę z kosmosu i im na pewno nie będzie przykro z tego powodu! Ale to też nie jest takie proste, bo oni są mistrzami manipulacji, perswazji i zakręcą Wami tam, że nie będziecie wiedzieć, co się stało i jak to się stało. Właśnie dlatego, kupowanie pamiątek i targowanie nie do końca należało do przyjemnych momentów. O beachboysach już wiecie, są wszędzie i tylko się czają aż wyjdziecie na plażę i od razu do Was podejdą! A nawet nie będą czekać, każda okazja będzie dobra, żeby Was zagadać i nie tak łatwo jest się od nich uwolnić. Z jednej strony, okej, to jest ich jedyna szansa na zarobek, a muszę przyznać, ze niektórzy mają naprawdę ogromną wiedzę, o czym przekonaliśmy się przy okazji Sea Safari, o czym napisze w kolejnym wpisie o Kenii.

Kupowanie pamiątek w Kenii

Bardzo chcieliśmy kupić jakieś pamiątki dla siebie i dla innych, jak zawsze, nic specjalnego, jakieś drobnostki. Oczywiście jeden beach boy nas pokierował na stragan, który na całej plaży był jeden - i nie wiem, czy odważyłabym się tam zajść sama, gdyby nie on. Sam stragan był nawet spory i w środku niego znajdowało się kilka różnych stołów; każdy stół był nazywany oddzielnym sklepem i należał do innej osoby. Nieważne, kto Was na ten stragan zwabił, przeglądać oczywiście możecie wszystko i wybierać rzeczy z różnych stołów. W międzyczasie będą Wam pokazywane różne rzeczy, dużo różnych rzeczy.

Nic nie ma ceny

I nikt Wam nie powie ile co kosztuje, nawet jak zapytacie 100 razy to się nie dowiecie. Ja już w pewnym momencie przestałam pytać, bo jak o coś spytacie, a czasem tylko dotkniecie, dla nich będzie to znak, że chcecie to kupić i zostanie to dla Was odłożone w bezpieczne miejsce, a 'Ceną się nie przejmujcie, kupujcie dalej!'. Im bardzo ciężko przegadać i naprawdę uważam, że są mistrzami taktyk wywierania wpływu. No i tak sobie wybieracie niczego nieświadomi, dostajecie jakąś miskę na te wszystkie rzeczy, którą potem też możecie kupić, coś wam jest wciskane/proponowane i jak skończycie zakupy dowiadujecie się, że macie iść do biura na spotkanie szefem. 'WHAT?'

Gdzie jest to biuro?

Biuro znajduje się z tyłu, za straganem, po środku niczego... między krzakami. Poważnie. Na środku znajduje się stół, dookoła niego kilka krzeseł, a dookoła tego pozostałe krzesła, na których siedzieli inni starsi mężczyźni. Spoko, w mojej głowie od razu pojawiła się myśl, że przecież nikt nie wie, że tu jesteśmy, ich jest dużo więcej niż nas, i nie znamy ich i w ogóle milion pytań bez odpowiedzi. No, a na dodatek za stołem z drugiej strony zasiadł potężny facet, starszy od beach boysów, boss - prawdopodobnie szef wszystkich szefów i to on miał się zająć wyceną.

180$ za magnesy i figurki

Wybraliśmy kilka magnesów, jakieś figurki zwierząt, bransoletki i nie wiem co jeszcze. Nic wielkiego, raczej drobne pierdoły, a wszystko kosztowało dokładnie 180$. No, ja zbladłam i się bardzo zszokowałam, a ta cała sytuacja razem ze wszystkimi czarnymi, którzy nas obserwowali, z ceną z kosmosu, sprawiła, że początkowo bałam się w ogóle targować i cokolwiek odezwać. Ale nie było wyjścia. Zaczęliśmy się na zmianę zapisywać ceny w zeszycie, proponowaliśmy, że możemy z czegoś zrezygnować. Ale nie ma takiej potrzeby, bo oni chcą nam dać wszystko. W między czasie zaproponował nam nawet zapłacenie części kwoty w dolarach, a drugiej części w złotówkach, co suma summarum przewyższało te pierwsze 180$ - afrykańskie biznesy. Ostatecznie zapłaciliśmy za te pamiątki chyba 80$ (tyle też mieliśmy maks przy sobie). Niby dużo utargowaliśmy, ale w dalszym ciągu dużo zapłaciliśmy. Ale ta cała sytuacja mnie tak przerażała, że chciałam to skończyć, jak najszybciej.

Każda rzecz była podpisana, boss wszystko spisał i obstawiam, że każda osoba, która coś wykonała dostała pieniądze za swoją pracę (mam nadzieję).

To nie koniec...!

Wyjście stamtąd wcale nie było takie łatwe. Po drodze nagle większość wstała, ktoś się pojawił nie wiadomo skąd i zaczęli od nas wołać o wszystko, co się dało; klapki, koszulki, spodenki, okulary, długopisy, kosmetyki i inne pierdoły. Ok, ja byłam na to przygotowana i miałam stare japonki, które dałam jakiemuś typowi, bo stwierdził, że jego córka bardzo by się z takich ucieszyła. O dziwo, zaproponował mi, że w zamian za klapki mogę sobie coś wybrać z jego sklepu. Fajnie! Ale jak zaczęłam wybierać, to okazało się, że powinnam jeszcze dopłacić. I wtedy już uciekłam. Ale to jest właśnie deal, powinnam się uczyć, haha

Na zdjęciach to oczywiście nie wszystko, bo to, co mieliśmy dla innych już dawno porozdawaliśmy.
Z jednej strony zdaję sobie sprawę z tego, że za te rzeczy przepłaciliśmy, z drugiej strony mieliśmy możliwość zobaczyć ich w akcji, czyli w pracy, kiedy własnoręcznie wykonywali te wszystkie rzeczy. Kiedy jeszcze kupowaliśmy tę deseczkę z imionami i napisem Kenia (z 80$ wprawieni zeszliśmy do 10$), zaprowadzili nas znowu w krzaki, gdzie kilkoro czarnych robiło gównie figurki. Tak, znowu w krzakach, ledwo byli w stanie schować się przed słońcem, nie widziałam tam nigdzie wody ani żadnego jedzenia. Nie wiem ile dostają za każdą sprzedaną rzecz, ale my nie zbiedniejemy, a dla nich każdy dolar jest na wagę złota, więc okej aż tak nie boli tak nadpłata ;).

Mieliśmy też i drugą okazję robić zakupy. W naszym ośrodku był masajski targ co niedzielę, przychodzą Masaje i wystawiają swoje sklepy, więc możecie coś kupić, pamiątki, figurki, ubrania, obrazy, torebki itp. Dzień wcześniej dostaliśmy kupon, który mogliśmy wymienić na targu na drobny upominek, ale wiadomo jak to działa - znowu wypada coś kupić, ale okej. Wzięliśmy tyle pieniędzy ile maks byliśmy w stanie wydać i jeszcze raz! Wybraliśmy znowu jakieś łyżki ozdobne i nie pamiętam co, ponownie udaliśmy się do biura (już nie w krzakach, wszystko się działo w ośrodku), gdzie uderzyła nas kolejna cena. Co prawda nie pamiętam ile konkretnie i za ile wtedy kupiliśmy, ale po utargowaniu się i zrezygnowaniu z kilku rzeczy, nasz sprzedawca schował część kwoty do skarpety upewniając się, że nikt nie patrzy, a resztę przekazał bossowi. Gdybym wiedziała o tym wcześniej, od tego zaczynałabym targowanie! :) Radzą sobie, jak mogą ;)

Nie wiem, czy udało mi się idealnie odzwierciedlić to, co wtedy czułam, ale musicie uwierzyć mi na słowo, że cała ta sytuacja, otoczka, miejsce sprawiały, że naprawdę się trochę obawiałam. I nie jest to powód uprzedzeń, ale w każdym miejscu na świecie tak bym się czuła, gdyby to się powtórzyło. ;)