Nasze zdrowie psychiczne w trakcie izolacji przez koronawirusa

Zacznę od tego, że oczywiście nie jestem lekarzem, psychologiem ani psychiatrą. Jeżeli czujesz się źle, beznadziejnie, słabo, niepewnie, masz różne myśli to poszukaj pomocy i wsparcia. Nie musisz od razu kontaktować się z lekarzem, warto porozmawiać na początku z kimś bliskim, otworzyć się, poprosić o pomoc, dobrą radę i wyrzucić z siebie wszystko co nas trapi. A jeśli to nie pomoże, to najlepszy będzie kontakt ze specjalistą. Bo to sytuacja jest dla nas nowa, nie znamy takiej izolacji, a nasz umysł może na to różnie zareagować, czego sama doświadczyłam.

I nigdy bym nie pomyślała, że coś takiego mnie spotka. Uważam się za wieczną optymistkę, lekko stąpającą po ziemi, która zawsze się śmieje, uśmiecha, szaleje i zawsze wszystko 'będzie dobrze'. I to się nawet nie zmieniło, kiedy czułam się wręcz tragicznie. Zawsze jest co robić, zawsze jest się czymś zająć, zakładam uśmiech i zmuszam się do bycia 'normalną'. Tu nawet nie chodzi o udawanie, tak po prostu człowiek się przyzwyczaja już do tego stanu i nie chce za bardzo zwracać na siebie uwagi.

Jeszcze zanim obostrzenia zaczęły być znoszone, nastał ten weekend, a mi od rana chciało się płakać, miałam momentami łzy w oczach i było mi taaaak źle, że szok. Tęskniłam za rodzicami, za znajomymi, za wychodzeniem, za pubami, za zwykłą normalnością. Pogoda mnie dobijała, bo zawsze jak robiło się ładniej organizowaliśmy grille, wyjścia i niczym się nie przejmowaliśmy, a ja już miałam dość i wiedziałam, że jestem obecnie bezsilna. Tym bardziej, że teraz zwykłe wyjście do sklepu wiąże się z zakładaniem maseczki, rękawiczek, z wrogimi spojrzeniami obcych ludzi, którzy patrzą na Ciebie spod byka, bo stoisz o 5 cm za blisko albo sami nie stosują się do wszechobecnych zasad. I tak w kółko od miesiąca. Ja od zawsze sporo siedzę w domu - taka praca, więc powinnam być przyzwyczajona, ale nie wyszło i  w końcu i mnie dopadło.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Mimo znoszenia obostrzeń, dalej raczej siedzimy w domu :) jak, się trzymacie? Dajecie radę? Co robicie żeby poprawić swoje zdrowie psychiczne siedząc cały czas w czterech ścianach? Trzymajcie się ❤️ #selfieinmirror #mirrorphoto #sinsaydress #sinsaysukienka #hellomay #welcomemay #blackdress #longhair #straighthair #sombrehair #ghd #goodhairday #isolationtime #hometime #polishgirl #polskablogerka #beauty #polishblogger #dlugiewlosy #sombrewlosy #prostewlosy #sukienkasinsay #dugiekolczyki #czarnasukienka #longearrings #sukienkanawiosne #springdress

Post udostępniony przez Paulina (@beautifulduty.pl) Maj 7, 2020 o 7:28 PDT

I zdaje sobie sprawę, że są osoby, które mają zdecydowanie gorzej, że lekarze, pielęgniarki, osoby ratujące nam życie, podejmują ważne decyzje, podejmują ryzyko i robią wszystko, żeby nam pomóc, a ja mogę pomóc nie wychodząc. Ale ja wtedy tak po prostu nie wiedziałam co się ze mną dzieje. Było mi tak smutno, że nic mi nie pomagało, nie wiedziałam czego chce, grymasiłam, narzekałam, jak dziecko i domyślam się, że byłam nieznośna. A i byłam tak przygnębiona, że po prostu miałam doła.

I wiecie co? Nie ma w tym nic złego. Sytuacja jest wymagająca, jest trudna i my nie jesteśmy przystosowani do tego, możemy czuć się źle, możemy być przygnębieni. I teraz rozumiem o co chodzi w spacerach dla zdrowia psychicznego, które tak bardzo warto praktykować!

W jedną niedzielę poszliśmy na dłuższy spacer po lesie - od razu poczułam świeże powietrze, wsłuchiwałam się w las, mijaliśmy spacerujących ludzi, którzy jakoś tak przyjaźnie byli do wszystkich nastawieni, mimo braku maseczek i rękawiczek! Było po prostu ekstra, zaczęło świecić słońce, ja - osoba, która od ponad miesiąca nie wychodziła na dłużej niż pół godziny takim spacerem się na maksa zmęczyła, ale po... byłam po prostu szczęśliwa. Wszystko ze mnie zeszło, odżyłam i poczułam się lepiej, tak normalniej i to było najfajniejsze uczucie ever.

Teraz jest okej. Ostatnio zrobiliśmy mini grilla, cały dzień siedziałam na zewnątrz i nie chciałam wracać z powrotem do domu. To zadziałało lepiej niż jakiekolwiek leki. Ale pomyślcie o sobie, nie róbcie nic na siłę, pozwólcie sobie na takie chwile, które pomogą Wam zrozumieć Wasze emocje, które teraz są tak ważne. I pomyślcie o swoich bliskich. Nie tylko jest zagrożenie koronawirusem, ale jest też zagrożenie tym, że ludzie po prostu zgasną, stracą ochotę do walki czy życia, będą sfrustrowani, a może nawet nie mają z kim o tym porozmawiać, nie mają z kim spędzić czasu, bo żyją sami. A to mnie przeraża, w obecnej sytuacji przeraża mnie samotność i wizja, że musiałabym się zmagać z tym sama jest strasznie przygnębiająca.

Dbajmy o siebie i o innych, reagujmy i nie bądźmy obojętni. W takiej sytuacji zwykła rozmowa, videochat, zainteresowanie może odmienić czyjś nastrój na długo. Więc pamiętajcie o sobie i o innych, trzymajcie się i uważajcie na siebie <3

Ściskam!